GRABATUR

GRABATUR

apud Mart. l. 6. Epigr. 39. cuius Epigraphe in Cinnam. v. 4.

Sed in grabatis tegetibusque concepti.

Idem l. 4. Epigr. 53. cuius Epigraphe ad Cosmum v. 5.

Cerea quem nudi tegit nxor abolla grabati.

Graece κράβατος, lectus est pensilis, παρὰ τὸ κρεμᾷν τὰς βάσεις, a suspendendis pedibus, dictus, servorum, pauperum et mendicantium; hincque Cynicorum ac ceterorum, qui luxui bellum indixerant, Philosophorum: quod, qui in huiusmodi lectis sederent, vel recumberent, terram pedibus non attingerent. Apud Senec. certe grabatus et pannus extremae paupertatis sunt indicia, uti notat Casaub. ad Suet. Aug. c. 21. Inde vox translata ad lectulum, quo

merdiari solemus, quo pacto grabatum, quasi carabatum, quod in eo capite recumbamus, ex κάρα caput et βαιὸν pervium, videri possit appellatum. Inde Grabbatarti, vide hîc ubi de Clinicis et Lecticariis. Sed et inter tormentorum genera, apud Vett. in usu, Grabatus, memoratur Prudent. in Martyrio Vincentii, Hym. 2. v. 205.

Tum deinde cunctatus diu

Decernit extrema omnium.

Igni, grabatto, et laminis

Exerceatur quaestio.

Sequitur mox de Grabato igneo, beatissimo Martyri ante agonem ultimum strato: eumque ait, praeludio isto consummato, in carcerem retractum. Appellat autem et lectum ibi grabatum, quam alibi catastam vocat, ut in Martyrio Laurentii, Hym. 3. v. 399. Isid. in Gloss. Catasta, aculeum, genus poenae. Et, Catasta, lectus ferreus etc. Vide Des. Herald. ad Arnob. l. 1.